Главная | Обратная связь

Публіцыстычны стыль

Публіцыстычны стыль выкарыстоўваецца ў грамадска-палітычнай сферы зносін людзей. Ён рэалізуецца ў сродках масавай інфармацыі, аратарскіх выступленнях.

Публіцыстычны стыль выконвае дзве асноўныя функцыі – паведамлення (інфарматыўная функцыя) і ўздзеяння (экспрэсіўная функцыя). На першы план можа выступаць функцыя паведамлення:

“Беларусь – за здаровы лад жыцця” – так называецца Рэспубліканская інфармацыйная акцыя, пачатак якой пакладзе 1-я Міжнародная спецыялізаваная выстаўка “Тыдзень моды на здароўе”, дзе наведвальнікі змогуць азнаёміцца з таварамі і паслугамі здаровага ладу жыцця. Як паведамлялася на прэс-канферэнцыі Міністэрства інфармацыі, выстаўка пройдзе ў Мінску з 3 па 8 лютага 2004 года ў выставачным павільёне НВЦ “БелЭспа” (вул. Янкі Купалы, 27).

Тэматыка выстаўкі самая разнастайная: СМІ за здаровы лад жыцця, дзейнасць НАКа, спортабсталяванне, спартыўная мода, спартыўна-аздараўленчыя комплексы, салоны прыгажосці, медыцынскія і касметалагічныя цэнтры.

Будуць прадстаўлены Цэнтр прафілактыкі СНІДа, венералагічныя і наркалагічныя дыспансеры, вытворцы аздараўленчых прадуктаў харчавання, турыстычныя кампаніі, таварыствы паляўнічых і рыбаловаў (Аргументы і факты, студзень 2004 г.)

У прыведзеным артыкуле аўтар не выказвае сваіх адносін да таго, пра што ён піша. Падобныя прыклады публіцыстычнага стылю прадстаўлены ў выпусках навін па тэлебачанні, ў жанры хранікальнай заметкі. У гэтай разнавіднасці публіцыстыкі выпрацавана своеасаблівая фразеалогія, якая дазваляе дакладна і сцісла перадаваць інфармацыю (мірнае наступленне, скарачэнне ўзбраенняў, прэзідэнцкая кампанія, пакет прапаноў, ратыфікацыя дагавору).

Больш яскрава прыметы публіцыстычнага стылю праяўляюцца ў тых выпадках, калі на першы план вылучаецца функцыя ўздзеяння. Мэта аўтара тут – не толькі паведаміць, але і сфарміраваць пэўны пункт погляду на праблему, прымусіць чытача (гледача, слухача) актыўна дзейнічаць, не толькі “браць на заметку”, але і “браць на ўзбраенне” інфармацыю. Для гэтага выкарыстоўваюцца розныя сродкі:

Ø ацэначаная лексіка: параўн. з аднаго боку аратар, мітынг, а з другога – дэмагог, зборышча.

Ø заклікі, загадныя формы дзеясловаў (Людзi планеты, уставайце, смела iдзiце наперад! Сцвярджайце сацыяльную справядлiвасць);

Ø пытанні, у тым ліку рытарычныя:

... А вы кажаце: давайце ўсё толькі па слоўніку!

Памятаю, калісьці светлай памяці Фёдар Міхайлавіч Янкоўскі расказваў мне, як на пасяджэнні тэрміналагічнай камісіі быў вызначаны род назоўніка “дзякуй”. Па ўсіх параметрах яго трэба было аднесці да мужчынскага (нулявы канчатак), але ж спраецыравалі на рускае “спасибо” і атрымалася дзякуй – яно!

Дык як правільна будзе сказаць: вялікае дзякуй ці вялікі дзякуй? Ісці тут за слоўнікам пята ў пяту ці можна трошкі збочыць? (М. Макарэвіч. Чырвоная змена, 21 лютага 2004 года).

Надзвычай выразна выяўляюцца стылёвыя рысы ў загалоўках артыкулаў. Для ўзмацнення экспрэсіі тут ўжываюцца клічныя, пытальныя сказы (“Хто куды і за колькі?”, “Атыпова!”), размоўныя, нават прастамоўныя элементы: (“Ваенгандлю – каюк?”, “Расію спрабавалі грабануць”, “Няхай паржуць”), часта “абыгрываюцца” ўстойлівыя словазлучэнні, фразеалагізмы (“На пóлку прыбыло”, “Будзь перападгатовы”, “Яблык ад яблыка далёка не каціцца”, “Дамба спатыкнення”).

< Запомніце выдзеленыя значэнні запазычаных слоў.

Прыдумайце з імі невялікія сказы